Dulu.. sy suka sangat tulis blog.. memang sy ni jenis yang suka menulis or menaip.. that's the only way sy boleh luahkan perasaan sy..
Masa dulu ( belum kahwin).. x banyak presure sangat.. x perlu pikir siapa yang akan baca blog sy.. x perlu pikir apa yang orang nak cakap pasal blog sy.. sbb masa tue hidup sy hanya dengan diri sy sendiri.. sy bebas untuk tulis apa yang sy nak.. sy bebas untuk voice out apa yang ada dalam otak sy..
Tapi.. after kahwin.. terlalu banyak benda yang nak kene jaga.. terlalu banyak pantang larang yang nak kene ingat.. akhirnya.. minat untuk menulis hanya terkubur mcm tue jer..
It happened bila sy mula menulis something yang mengguris perasaan sesetengah pihak..memang sy admit it was my mistake... and i slowly start untuk berubah.. after 2 or 2 article yang sy tulis mengguris banyak pihak.. akhirnya my husband put a limitation in my writting.. and fun of menulis blog jadi makin lama makin kurang.. and finally sy jarang2 update blog sy...
i didnt know what people expect about blog.. tapi bagi sy it is a place untuk sy untuk voice out apa yang sy rasa dalam hidup sy.. it is a place untuk sy bagi tahu the world.. that my life bukanya mudah.. but yet sy mampu hadapi hidup ini dengan tabah.. i guess blog adalah tempat untuk sy menjadi diri sy sendiri..
Tapi my dad cakap.. bila hidup kita melibatkan orang lain.. there will be a lot of limitation.. and kita kene sabar untuk hadapinya.. it is part of life.. and you have to be proud of it.. because you can deal with it..hmmmm...
